Bijlage 1 Door Control Risks Group teruggevonden tekst, afkomstig uit De organizer van Jan Sloot Jan Sloot Principe werking Sloot Digital Coding System 10 mei 1999 Al lange tijd wordt er gezocht naar compressietechnieken om data zo klein mogelijk op een drager op te slaan. Met de huidige technieken is het, voorzover bekend, niet mogelijk om een compressie van minder dan 50 procent te halen. Aangezien ik er ook niet in geloof dat er een compressietechniek mogelijk is om bijvoorbeeld een Videofilm op te slaan met een opslagcapaciteit van minder dan 100kB - een seconde beeld kost minstens 1 MB, 90 minuten dus 5400 MB - ben ik op zoek gegaan naar een andere methode. Na jarenlange experimenten ben ik erin geslaagd met een heel nieuwe techniek, zonder gebruik te maken van compressietechnieken, alle soorten van data op een drager van maximaal 128 kB op te slaan en vervolgens weer af te spelen zonder verlies van kwaliteit en snelheid (elke bit wordt exact weer teruggelezen zoals hij is ingelezen). Elke vorm van data (beeld, geluid, tekst) wordt hierbij gecodeerd tot een sleutel die n kb bevat. Door deze sleutel weer aan te bieden aan een programma dat deze sleutel met enorm hoge snelheid kan decoderen tot exact dezelfde informatie die eerder is gecodeerd.Hiermee heb ik een nieuwe techniek ontwikkeld die bewijst dat compressie zinloos is en deze nieuwe techniek (SDCS) alleen maar toekomstperspectief heeft. Elk gegeven, data, beeld of geluid wordt omgezet in een getalcode.In een geheugen staat voor elk soort een vaste waarde bij elk soort.Voor data een x aantal karaktercodes, voor geluid een x aantal tooncodes en voor beeld een x aantal pixelcodes. Door een aantal berekeningen in een vast programma op een chip op te slaan wordt een sleutel gegenereerd die op een extern opslagmedium slechts n kilobyte bevat.Aan die berekening die nodig is voor het maken van een sleutel die data, muziek of een speelfilm bevat, is door de uitvinder ruim 12 jaar gewerkt.De vinding is ontstaan doordat de uitvinder behoefte had aan de opslag van enorme hoeveelheden informatie op een relatief kleine drager. Er wordt uitgegaan van het principe dat elke basis informatie slechts n maal op te slaan. Bijvoorbeeld: n maal de karakters A, a, tot en met Z, z. N maal kleureninformatie voor de pixels rood, groen, blauw enzovoort.Vanuit deze referentie een digitale code te maken om zodoende met deze berekening een unieke sleutelcode te maken middels een uniek algoritme. De uiteindelijk gegenereerde sleutelcode wordt opgeslagen op een chipcard, om dan later weer door een programma met een eigen algoritme, die opgeslagen zijn in processors als vaste opslag, weer af te spelen. Op deze manier ontstaat een sleutel van maximaal n kilobyte terwijl de opslag van het programma voor de diverse (5) algoritmen, enkele megabyte bevat, bij de experimenten van de uitvinder maximaal 12 megabyte per algoritme. Hierbij is rekening gehouden met een tijdelijke opslag van tussenberekeningen voor het algoritme. Dit programme kan uiteraard opgeslagen worden in meerdere processors. Hierdoor is het mogelijk om grote hoeveelheden data, muziekstukken en speelfilms op een chipcard van bijvoorbeeld 128kB op te slaan en op elk willekeurig afspeelapparaat, dat is voorzien van de chips met het rekenprogramma, af te spelen. Omdat elk programma, ongelijk de lengte, in feite slechts een sleutelcode is die maximaal 1 kilobyte aan opslagcapaciteit nodig heeft, kunnen er ruim 100 programma's op genoemde chipcard. 100 Speelfilms van circa 2 uur of 100 tv-programma's met een avondvullend-programma van enkele of tientallen uren, dat maakt niets uit. Elke sleutelcode, voor welk soort programma ook, vraagt een opslag van slechts 1 kilobyte. Alleen is het dan wel wenselijk om de 5 geheugens waar het algoritme zijn tijdelijke gegevens weg moet zetten, groter te maken. Op dit moment wordt door de uitvinder gewerkt aan een applicatie met een processor van meer dan 550 megaherz en 5 maal een geheugen van 74 megabyte. Wat dit betekent voor de toekomst bij de productie van (nieuwe) audiovisuele apparaten, computers, camcorders enzovoort, za1 u als lezer duidelijk zijn. De huidige opslag met behulp van tape, diskette, harddisk, cd enzovoort, zijn in een klap niet meer nodig. Een videorecorder kan in zakformaat en gevoed worden door batterijen met een geringe stroomafname. Videofilms kunnen uit automaten (of via Internet) in luttele seconden (tegen betaling) op een chipcard worden gezet en vervolgens thuis op een player worden bekeken. Dit geldt uiteraard ook voor muziek en data. Zo zijn er onnoemelijk veel toepassingsmogelijkheden. Her zal duidelijk zijn dat de kern bestaat uit de formule waarin het algoritme plaatsvindt en voor het maken van een sleutel die bij de opslag hoort en de formule voor het algoritme van de sleutel voor het teruglezen van de informatie. Uiteraard zal hierover in dit schrijven geen uitleg worden gegeven, deze berekeningen zijn door de uitvinder gepatenteerd en zullen nimmer door de uitvinder worden gepubliceerd!! Bij dit principe gaan we er vanuit dat elke informatie slechts n keer wordt opgeslagen. Dus elk primair gegeven is n maal in een vast geheugen opgeslagen. Als we, als voorbeeld, een boek zouden nemen, dan komen hierin vele duizenden malen de letters A tot en met Z voor, evenals lees -en schrijftekens. Dit zou per boek vele megabyte aan opslag betekenen. Wanneer we in een geheugen alleen de primaire gegevens opslaan met een referentienummer dan hebben we slechts enkele kilobytes nodig voor de opslag in het geheugen. Om nu de letters in een boek op de juiste plaats te krijgen, creëren we een sleutelcode door het algoritme die een aantal rekenformules bevat waarvan ook de uitwerking weer in een geheugen staat.Dit geheugen noemen we een Data Sleutel Decoder. Deze decoder berekent welke gegevens waar geplaatst moeten worden en op welke pagina in het boek, om ze later precies daar te plaatsen waar ze in het boek thuishoren. We moeten een berekening maken waarbij elk verschillend woord, ongelijk het aantal karakters, een unieke getalwaarde krijgt met een zo klein mogelijke waarde. Dit betekent een ingewikkelde rekenmethode waar uiteindelijk niet uit te komen is. Ik heb uiteindelijk voor een andere methode gekozen. we hebben immers alle karakters reeds als unieke referentie opgeslagen waarom zouden we dan ook aan woordopslag doen? Deze methode wordt daarom overgeslagen.Dan komen we tot de regels. Ik denk dat de kans dat er in een boek tweemaal dezelfde regel voorkomt, nihil is.Zouden we alle gecodeerde cijfers van de woorden uit een regel optellen, dan kriigen we nog geen echt uniek getal. In het hele boek zouden meerdere sommen van regels een gelijke uitkomst hebben, dus ook deze methode, is niet bruikbaar. Besloten werd om elke pagina in zijn totaal te coderen. Door de uitvinder werd een algoritme bedacht die eerst alle karakters van een pagina codeerde in een unieke paginacode. Samen met een referentiecode voor elke pagina.Op deze manier wordt een eerste opslag gemaakt van codeersleutels in een aantal dat gelijk is aan het aantal pagina's in een boek. Voor dit systeem werd een programma ontwikkeld waarvan de werking als volgt is: De tekst wordt ingelezen in de Data Key Decoder (DKD). In de Program Key (PK) zitten alle programma-algoritmes voor de berekeningen (coderen en decoderen) opgeslagen, als de berekening van de eerste pagina is uitgevoerd, wordt de waarde tijdelijk opgeslagen in de Character Key Decoder (CKD). Daarna volgt de codering van de tweede pagina enzovoort. Zodra alle pagina's zijn gecodeerd en opgeslagen in de DKD, worden alle daar verzamelde paginacodes door de PK bewerkt tot een totale programmacode. Daar de opslag van het totale boek op deze manier slechts een aantal codes bevat, zal de totale opslag slechts 1 kilobyte bevatten.Voor film wordt dezelfde techniek gebruikt, alleen praten we dan over pixels in plaats van karakters.